Գրողների միության շենքի երկրորդ հարկում էինք, երբ ինչ-որ մեկը ծիծաղելով ասաց՝ ներքեւ մի իջեք, շենքը ոստիկաններով օղակված է: Զարմացած ու հետաքրքրված անհաջող կատակից՝ իջանք, պարզվեց, որ կատակասերն ավելի քան լուրջ է: Ոչ միայն շենքն էր շրջապատված, այլեւ առաջին հարկում քայլարշավում էին փողկապավոր սափրագլուխները, մեզ դեսուդեն էին հրում՝ ճանապարհ բացելով:
Ու հանկարծ միջանցքում դեմառդեմ հանդիպեցի ՀՀ ոստիկանապետին՝ հեռախոսով խոսելիս: Տեր Աստված, ի՞նչ է պատահել, այդ ո՞ւմ է կանչում: Շփոթված դուրս եկա եւ շենքի բակում հանրապետության դատախազին հանդիպեցի, որ մուտքին էր մոտենում:
Շփոթմունքս վերածվեց խուճապի: Իսկ Բաղրամյան փողոցը փակ էր, ազդանշանային լուսարձակներով տագնապ առաջացնող ոստիկանական մեքենաներով լցված: Զարմացա, եթե ԱՄՆ կամ ՌԴ նախագահն է գալիս, նախապես որեւէ հաղորդագրություն չի եղել, իսկ թե անգամ այդպես է, Գրողների միությո՞ւնն ինչ կապ ունի:
Ուզում էի փախչել, բայց նաեւ ցանկությունս մեծ էր՝ պարզելու իրողությունը, եւ շուրջս շենքից փախչող ծանոթ-ընկեր գրողներին հարցնում եմ՝ ի՞նչ է պատահել: Պատասխանեցին՝ բանաստեղծ Հովիկ Հովեյանի «Ուրարտական անձրեւներ» գրքի շնորհանդեսն է:
Իսկ այդ մարդիկ ի՞նչ կապ ունեն բանաստեղծի գրքի հետ: Ոստիկանության տո՞նն է, դատախազության օ՞րը, թե՞ գրական միջոցառում: Եվ այդ միջոցառմանը, որ պետք է գրողներն իրենց ներկայությամբ արժեւորեին, խուճապահար փախչում էին Գրողների միության շենքից:
Սա այն Հովեյան Հովիկն է, ով մի ժամանակ մշակույթի նախարար էր, իսկ նշանակվելու նախօրեին անցավ ՕԵԿ շարքերը, ումից էլ հետո ՕԵԿ-ը խիստ հիասթափվեց ու ազատեց՝ սկանդալային պահվածքի համար (կարծեմ ատրճանակով ինչ-որ մեկի գլխին էր հարվածել):
Հետաքրքիր է՝ եթե Թումանյանի կամ Չարենցի գրքի շնորհանդեսը լիներ, հանրապետության ոստիկանապետն ու դատախազը, մյուս բարձրաստիճան հյուրերը կգայի՞ն: Դե, ես էլ հետաքրքիր մարդ եմ, բերել եմ Հովեյանի պես տիեզերական քերթողին ինչ-որ Թումանյանի ու Չարենցի հետ եմ համեմատում, իհարկե, նրանց համար չէին գա՝ չափելով ըստ մեծության:
Իսկ հետաքրքիր է՝ Թումանյանը նման մարդկանցով գրքի շնորհանդես կանե՞ր: Հովեյան ջան, ուզեցար ասել՝ հայ-հայ, տեսեք, թե ինչ վիթխարի գրող եմ, որ այդպիսի մարդիկ են գրքիս շնորհանդեսին մասնակցում: Վիթխարի կլինեիր, եթե քեզ գրողները մեծարեին, ոչ թե դատախազն ու ոստիկանապետը:
Պատկերացնում եմ, թե ինչքան ես չարչարվել դրանց Գրողների միություն բերելու համար, փոխարենը մի քիչ չարչարվեիր բանաստեղծի կերպար ունենալու ուղղությամբ: Եվ գիտե՞ս, թե շենքից փախչող մեր նշանավոր գրականագետներից մեկն ինչ ասաց.
«Այս սնափառության շքահանդեսն ի՞նչ կապ ունի գրողի եւ գրականության հետ»: Հովեյան ջան, տեսա՞ր վերջում ինչ եղավ, ուզում էիր, որ հասարակությունն իմանար, թե ինչ նշանավոր մարդիկ են եկել գրքիդ շնորհանդեսին, ես էլ տեղեկացրի՝ քեզ հասցնելով մուրազիդ: Կարիք չկա շնորհակալություն հայտնելու, բա էլ ո՞ր օրվա համար ենք:
Պատահականության բերումով՝ քո գրչընկերը,
ով ավելի շուտ կհրաժարվի գրելուց,
քան նման շնորհանդես կկազմակերպի
hraparak.am
17.06.2011
21.06.2011
Երիտասարդները պահանջում են՝ ազգային երգը պետք է հնչի նաև հեռուստատեսությամբ
«Գետաշեն» երգով այսօր «Հայֆոն շարժման» ակտիվիստները սկեսցին իրենց քայլերթ-քայլերգը` Ազատության հրապարակից մինչև մետրոյի «Երիտասարադական» կայարան: Ճանպարհին նրանք երգեցի շուրջ 20 ազգային երգեր` օգտվելով նախօրոք բաժանված երգերի բառերից:
«Մեր նպատակն է տարածել, քարոզել ազգային երգն ու երաժշտությունը, հատկապես` երիտասարդների մոտ: Ուզում ենք նաև հասնել այն բանին, որ հեռուսատեսությամբ ու ռադիոյով օրվա ընթացքում 2 ժամ հնչի ազգային երգ, լինի այլընտրանք», - ասաց կազմակերպիչներից Լուսինե Սաֆարյանը:
«Հայֆոն շարժման» նախաձեռնողները նախքան քայլերգը 3 անգամ երիտասարդների հետ անցկացրել են ազգային երգի դասեր` երգելով ազգային-ազատագրական, կատակ երգեր և Կոմիտասի ստեղծագործությունները: Ազգային երգեր երգելու համար նրանք հավաքվում են շաբաթը երկու անգամ, սակայն նման բացօթյա միջոցառում անում են առաջին անգամ:
«Մենք չունենք ոչ մի հովանավոր. ամեն ինչ անում ենք ինքներս: Շատ ծրագրեր ունենք, առաջիկայում պատրաստվում ենք անել ստորագրահավաք և նամակ ուղարկել մշակույթի նախարարությանը, որպեսզի ազգային երգը լսելի լինի նաև հեռուստատեսությամբ», - ավելացրեց Նունե Հայրապետյանը, ով նույնպես շարժման կազմակերպիչներից է:
«Մոսկվա» կինթատրոնին հարող տարածքում քայլերգի մասնակիցները երգին զուգահեռ սկսեցին պարել նաև ազգային պարեր: Մասնակիցներից Գայանե Նազարյանի կարծիքով՝ նման միջոցառումներ պետք է լինեն ավելի հաճախ, որովհետև երիտասարդները նման երգերի կարիք ունեն եւ հենց այդ կարիքն է, որ ստիպել է նրանց հավաքվել:
«Ես մեծացել եմ այս երգերի տակ, սրանք երգեր են, որ միշտ պետք է հնչեն»,- ասաց Գայանեն, ով երթին մասնակցում էր իր մի քանի ամսական փոքրիկի հետ. « Իմ բալիկն անգամ հղիության ընթացքում և հիմա էլ այս երգերն է լսում»:
«Հայֆոն շարժումը» ստեղծվել է «Միտք» վերլուծական կենտրոնի լրագրողական դասընթացների արդյունքում` մոտ 2 ամիս առաջ: Խմբում ներգրավված են մոտ 15 հիմնադիր-ամդամներ, որոնց նպատակն է պահպանել հայկական ազգային մշակույթը:
Մերի Մամյան
hetq.am
11 հունիսի, 2011
«Մեր նպատակն է տարածել, քարոզել ազգային երգն ու երաժշտությունը, հատկապես` երիտասարդների մոտ: Ուզում ենք նաև հասնել այն բանին, որ հեռուսատեսությամբ ու ռադիոյով օրվա ընթացքում 2 ժամ հնչի ազգային երգ, լինի այլընտրանք», - ասաց կազմակերպիչներից Լուսինե Սաֆարյանը:
«Հայֆոն շարժման» նախաձեռնողները նախքան քայլերգը 3 անգամ երիտասարդների հետ անցկացրել են ազգային երգի դասեր` երգելով ազգային-ազատագրական, կատակ երգեր և Կոմիտասի ստեղծագործությունները: Ազգային երգեր երգելու համար նրանք հավաքվում են շաբաթը երկու անգամ, սակայն նման բացօթյա միջոցառում անում են առաջին անգամ:
«Մենք չունենք ոչ մի հովանավոր. ամեն ինչ անում ենք ինքներս: Շատ ծրագրեր ունենք, առաջիկայում պատրաստվում ենք անել ստորագրահավաք և նամակ ուղարկել մշակույթի նախարարությանը, որպեսզի ազգային երգը լսելի լինի նաև հեռուստատեսությամբ», - ավելացրեց Նունե Հայրապետյանը, ով նույնպես շարժման կազմակերպիչներից է:
«Մոսկվա» կինթատրոնին հարող տարածքում քայլերգի մասնակիցները երգին զուգահեռ սկսեցին պարել նաև ազգային պարեր: Մասնակիցներից Գայանե Նազարյանի կարծիքով՝ նման միջոցառումներ պետք է լինեն ավելի հաճախ, որովհետև երիտասարդները նման երգերի կարիք ունեն եւ հենց այդ կարիքն է, որ ստիպել է նրանց հավաքվել:
«Ես մեծացել եմ այս երգերի տակ, սրանք երգեր են, որ միշտ պետք է հնչեն»,- ասաց Գայանեն, ով երթին մասնակցում էր իր մի քանի ամսական փոքրիկի հետ. « Իմ բալիկն անգամ հղիության ընթացքում և հիմա էլ այս երգերն է լսում»:
«Հայֆոն շարժումը» ստեղծվել է «Միտք» վերլուծական կենտրոնի լրագրողական դասընթացների արդյունքում` մոտ 2 ամիս առաջ: Խմբում ներգրավված են մոտ 15 հիմնադիր-ամդամներ, որոնց նպատակն է պահպանել հայկական ազգային մշակույթը:
Մերի Մամյան
hetq.am
11 հունիսի, 2011
Մի՛ ծռեք ճանապարհը, պարոնայք
«Գոլոս Արմենիի» թերթի սեպտեմբերի 8-ի համարում տպագրված պատմական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Հրանտ Աբրահամյանի «Վարդան Հակոբյան՝ գրողների միության նախագահ» վերնագրով հոդվածը Արցախյան շարժման ու պատերազմի շատ վետերանների, Ղարաբաղի վերջին երկտասնամյա պատմությանը շատ թե քիչ քաջածանոթ մարդկանց, մեղմ ասած, տարակուսանքի մեջ է գցել: Երևի թե այդ տարիների մասին տպագրված խեղաթյուրումների շարքում սույն հոդվածը երկար ժամանակ կմնա չգերազանցված: Տեղի սղության պատճառով անդրադառնանք կեղծումների միայն մի մասին:
Հոդվածի հեղինակը հայտնում է, թե իր հոդվածը գրել է «արխիվում պահպանվող նյութերի հիման վրա»: Հետաքրքիր է՝ դա ի՞նչ արխիվ է, որտե՞ղ է պահվում այդ արխիվը, որի հիման վրա պրոֆեսորը հայտնում է, որ "Вардан Акопян был не только поэтом, но и азатамартиком, политическим деятелем, интеллигентом, прошедшим весь путь страданий и героизма. Это он в начале января 1988г. вместе с поэтом Грачья Бегларяном направил в Москву письмо с требованием о воссоединении Арцаха-Карабаха с Матерью Арменией”.
Չգիտեմ ինչ նամակի մասին է խոսքը, բայց հիշեցնեմ, որ Մոսկվային ուղղված Արցախի մտավորականների հանրահայտ նամակը գրվել է «Խորհրդային Ղարաբաղ» թերթի խմբագրությունում: Ինքս այդ նամակի կազմման և ստորագրահավաքի մասնակիցներից եմ: Վ. Հակոբյանի անունը հաստատ առաջին 20-30 հոգու մեջ չկար: Անգամ հիշում եմ, որ առաջին երկու ստորագրողները Գուրգեն Գաբրիելյանն ու Գուրգեն Այվազյանն են եղել: Սկզբում խմբագրության այդ երկու վետերաններին ենք ստորագրել տվել, որպեսզի մյուսները համարձակություն ձեռք բերեն...
Օրերս ես զրուցել եմ արցախցի մի քանի պետական, հասարակական, քաղաքական գործիչների հետ. նրանցից ոչ ոք չի գտնում, որ Վարդան Հակոբյանը ազգային-ազատագրական պայքարի պիոներ է կամ քաղաքական գործիչ:
Բավական չէ, որ պատմաբանն արցախյան պատերազմի հետ երբեք առնչություն չունեցած մարդուն անվանում է «ազատամարտիկ», այնուհետև հայտնում է, թե 1988 թ. փետրվարի 20-ի հայտնի նստաշրջանի հրավիրման առաջարկությունը ներկայացրել են Վ. Հակոբյանն ու Արմո Ծատրյանը: Հետո, ըստ պրոֆեսորի՝ «Վարդան Հակոբյանն իր վրա է վերցրել արտակարգ նստաշրջանի կազմակերպման պատասխանատվությունը»:
Իր շքախմբով Ստեփանակերտ ժամանած Ադրբեջանի ղեկավար Ք. Բագիրովը փորձել է կանխել արտահերթ նստաշրջանի աշխատանքը: Ըստ պատմաբանի՝ "Предпринимались попытки либо заставить Вардана изменить свою позицию, либо запугать его. Однако его ответ был четким и отрицательным”. Հոդվածի հեղինակը, «արխիվային նյութերի հիման վրա» պատմում է, որ Վարդանը մոտեցել է խոսափողին... Եվ նրա խոսքերից հետո Բագիրովին այլ բան չէր մնում, քան հեռանալ նիստերի դահլիճից:
Այն մարդիկ, ովքեր իրոք զբաղվում էին նստաշրջանի կազմակերպման խնդրով, բարեբախտաբար, դեռ կենդանի են, և ես զրուցել եմ նրանց հետ: Նստաշրջանի կազմակերպման խնդրով զբաղվում էր Ռազմիկ Պետրոսյանը: Նա հայտնեց, որ նստաշրջանի նախագահ Վիգեն Հայրապետյանից բացի կար նաև նախագահի «պահեստային» տարբերակ, որ հայտնի է միայն իրեն: Ռ. Պետրոսյանը հավելեց, որ քվորում ապահովելու համար պատգամավորներից երկուսին անձամբ ինքն է բերել նիստերի դահլիճ:
Ըստ Հրանտ Աբրահամյանի, չնայած «Կռունկ» կոմիտեի նախագահը Արկադի Մանուչարովն էր, «խորհրդի բոլոր աշխատանքները փաստորեն կոորդինացնում էր» նրա տեղակալ Վարդան Հակոբյանը: "После того как 24 марта "Крунк" запретили, Вардан часто общался с населением области, посещал районы, выступал перед их жителями, призывал организовываться, создавать оборонительные отряды, вооружаться...”,- գրում է հոդվածի հեղինակը:
Ռազմիկ Պետրոսյանն ու Ռոլես Աղաջանյանը, ովքեր ժամանակին եղել են ոչ միայն ինքնապաշտպանության կոմիտեի անդամներ, այլև «Կռունկ»-ի և Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհրդի նախագահության անդամներ, այնուհետև նաև ՀՀ առաջին գումարման Գերագույն խորհրդի պատգամավորներ՝ Արցախից, ղարաբաղա-ադրբեջանական պատերազմի վետերաններ են (պահեստի գնդապետի և փոխգնդապետի կոչումներով), հայտնեցին, որ «Կռունկի» անդամներից միայն 4-5 հոգի էին տիրապետում ողջ ինֆորմացիային, իսկ իրականում բոլոր ծրագրերը կազմում և ղեկավարում էր Ինքնապաշտպանության շտաբը, որի կազմում էին Արկադի Մանուչարովը, Ռազմիկ Պետրոսյանը, Ռոլես Աղաջանյանը, Արկադի Կարապետյանը... «Գործողությունների պլան կազմելիս մենք խորհրդակցում էինք նաև Վաչագան Գրիգորյանի, Բորիս Դադամյանի, Ռոբերտ Քոչարյանի հետ»,- ասացին նրանք:
«Շշտաբը սկզբում գտնվում էր «Խորհրդային Ղարաբաղ» թերթի խմբագրությունում, ապա ներկայիս քաղաքապետարանի դիմացի շենքում, այնուհետև՝ Ստեփանակերտի կենտրոնական մարզադաշտում, որտեղ պատահական ու անվստահելի մարդիկ ելումուտ չունեին»,- ասում է Ռ. Պետրոսյանը:
Զրուցել եմ նաև այլ գործիչների ու ակտիվիստների հետ: Նրանցից ոչ ոք երբեք չի տեսել ու չի լսել, որ Վ. Հակոբյանը մեկնած լիներ Ղարաբաղի շրջանները՝ բնակչությանը «պաշտպանական խմբեր ստեղծելու կամ զինվելու» կոչ անելու: Թեկուզև այն պարզ պատճառով, որ այդ հարցով հատուկ մարդիկ էին զբաղվում և դա խիստ գաղտնի էր կատարվում, քանզի ամեն տեղ շրջում էին կագեբե-ի «ականջներ»:
«Չեմ կարծում, թե այդ հոդվածը տպագրելու նախաձեռնությունը պատկանում է Վ. Հակոբյանին: Համոզված եմ, որ նա տեղյակ էլ չէ դրան: Բայց քանի որ, իրենից անկախ, կանգնեցրել են զավեշտական փաստի առաջ, ապա, որպես ճանաչված և պատկառելի մտավորական, Վարդան Հակոբյանը, իմ համոզմամբ, անպայման հերքում կտպագրի նույն թերթում»,- ասում է ԼՂՀ ԱԺ պատգամավոր, քաղաքական գործիչ Մաքսիմ Միրզոյանը:
Մի փաստ ևս. իմ բոլոր զրուցակիցները, ովքեր այդ տարիներին կալանավորվել ու բանտարկվել են, ժպտալով հարցրին. «Եթե ամեն ինչ Վարդանն էր անում ու կազմակերպում, ապա ինչո՞ւ մի անգամ էլ նրան չեն բանտարկել...»: Նրա անունը չկա նաև ԽՍՀՄ փլուզումից հետո պետանվտանգության արխիվներում գտնված շարժման կազմակերպիչների ու ղեկավարների ցուցակներում:
Հ. Աբրահամյանը սխալ է ներկայացնում նաև Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհդին առնչվող հատվածն ու շարունակում. "Первым на сессии выступил депутат облсовета Вардан Акопян. Он предложил провозгласить область Нагорно-Карабахской суверенной республикой”.
Զրուցակիցներս հայտնեցին, որ Խորհուրդն ուներ համանախագահների կազմ, որի մեջ էին մտնում Վաչագան Գրիգորյանը, Վահան Գաբրիելյանը, Սեմյոն Բաբայանը, Արկադի Մանուչարովը (նա պատվավոր նախագահ էր համարվում), Հենրիխ Պողոսյանը (վերջինս հետո վերցրել էր իր թեկնածությունը): Հրանտ Աբրահամյանի հերոսը նախագահության քսան շարքային անդամներից մեկն էր միայն և նա, ըստ իմ զրուցակիցների, «չէր կարող այնպիսի հայտարարություններ անել, որի համար թե՛ իրավասու չէր, և թե՛ նրա ուժերից վեր էր»:
"8-9 мая 1992г. Вардан Акопян принимал активное участие в боевых действиях по освобождению Шуши”,- Հ. Աբրահամյանն այս տողերով է ավարտում իր հոդվածը:
Ճիշտն ասած, երևանաբնակ պրոֆեսորը, որ Վ. Հակոբյանի արժանիքներն ու ծառայությունները նշելու համար շարունակ վկայակոչում է երևանաբնակ մեր մեծերին (առավելապես՝ հանգուցյալ), լավ կլիներ փորձեր Երևանում բնակվող հանրահայտ «Կոմանդոսից»՝ Արկադի Տեր-Թադևոսյանից և ԼՂՀ ՊԲ նախկին զորահրամանատար ու ՊՆ նախարար Սամվել Բաբայանից ճշտել, թե Վ. Հակոբյանը ի՞նչ զորամիավորման կազմում էր «ակտիվորեն մասնակցում Շուշիի ազատագրման ռազմագործողությանը»:
Պարզապես հիշենք Իգոր Մուրադյանի խոսքերը. «Բարեբախտաբար, մենք բոլորս դեռ չենք մեռել...»: Այլապես մի օր կարող է «պարզվել», որ Կոլումբոսից առաջ, ասենք, Կիկոսը կամ Կիրակոսն արդեն հայտնաբերել էր Ամերիկան:
ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆ
«Նոր էջ», 2009 Հոկտեմբեր N11
Հոդվածի հեղինակը հայտնում է, թե իր հոդվածը գրել է «արխիվում պահպանվող նյութերի հիման վրա»: Հետաքրքիր է՝ դա ի՞նչ արխիվ է, որտե՞ղ է պահվում այդ արխիվը, որի հիման վրա պրոֆեսորը հայտնում է, որ "Вардан Акопян был не только поэтом, но и азатамартиком, политическим деятелем, интеллигентом, прошедшим весь путь страданий и героизма. Это он в начале января 1988г. вместе с поэтом Грачья Бегларяном направил в Москву письмо с требованием о воссоединении Арцаха-Карабаха с Матерью Арменией”.
Չգիտեմ ինչ նամակի մասին է խոսքը, բայց հիշեցնեմ, որ Մոսկվային ուղղված Արցախի մտավորականների հանրահայտ նամակը գրվել է «Խորհրդային Ղարաբաղ» թերթի խմբագրությունում: Ինքս այդ նամակի կազմման և ստորագրահավաքի մասնակիցներից եմ: Վ. Հակոբյանի անունը հաստատ առաջին 20-30 հոգու մեջ չկար: Անգամ հիշում եմ, որ առաջին երկու ստորագրողները Գուրգեն Գաբրիելյանն ու Գուրգեն Այվազյանն են եղել: Սկզբում խմբագրության այդ երկու վետերաններին ենք ստորագրել տվել, որպեսզի մյուսները համարձակություն ձեռք բերեն...
Օրերս ես զրուցել եմ արցախցի մի քանի պետական, հասարակական, քաղաքական գործիչների հետ. նրանցից ոչ ոք չի գտնում, որ Վարդան Հակոբյանը ազգային-ազատագրական պայքարի պիոներ է կամ քաղաքական գործիչ:
Բավական չէ, որ պատմաբանն արցախյան պատերազմի հետ երբեք առնչություն չունեցած մարդուն անվանում է «ազատամարտիկ», այնուհետև հայտնում է, թե 1988 թ. փետրվարի 20-ի հայտնի նստաշրջանի հրավիրման առաջարկությունը ներկայացրել են Վ. Հակոբյանն ու Արմո Ծատրյանը: Հետո, ըստ պրոֆեսորի՝ «Վարդան Հակոբյանն իր վրա է վերցրել արտակարգ նստաշրջանի կազմակերպման պատասխանատվությունը»:
Իր շքախմբով Ստեփանակերտ ժամանած Ադրբեջանի ղեկավար Ք. Բագիրովը փորձել է կանխել արտահերթ նստաշրջանի աշխատանքը: Ըստ պատմաբանի՝ "Предпринимались попытки либо заставить Вардана изменить свою позицию, либо запугать его. Однако его ответ был четким и отрицательным”. Հոդվածի հեղինակը, «արխիվային նյութերի հիման վրա» պատմում է, որ Վարդանը մոտեցել է խոսափողին... Եվ նրա խոսքերից հետո Բագիրովին այլ բան չէր մնում, քան հեռանալ նիստերի դահլիճից:
Այն մարդիկ, ովքեր իրոք զբաղվում էին նստաշրջանի կազմակերպման խնդրով, բարեբախտաբար, դեռ կենդանի են, և ես զրուցել եմ նրանց հետ: Նստաշրջանի կազմակերպման խնդրով զբաղվում էր Ռազմիկ Պետրոսյանը: Նա հայտնեց, որ նստաշրջանի նախագահ Վիգեն Հայրապետյանից բացի կար նաև նախագահի «պահեստային» տարբերակ, որ հայտնի է միայն իրեն: Ռ. Պետրոսյանը հավելեց, որ քվորում ապահովելու համար պատգամավորներից երկուսին անձամբ ինքն է բերել նիստերի դահլիճ:
Ըստ Հրանտ Աբրահամյանի, չնայած «Կռունկ» կոմիտեի նախագահը Արկադի Մանուչարովն էր, «խորհրդի բոլոր աշխատանքները փաստորեն կոորդինացնում էր» նրա տեղակալ Վարդան Հակոբյանը: "После того как 24 марта "Крунк" запретили, Вардан часто общался с населением области, посещал районы, выступал перед их жителями, призывал организовываться, создавать оборонительные отряды, вооружаться...”,- գրում է հոդվածի հեղինակը:
Ռազմիկ Պետրոսյանն ու Ռոլես Աղաջանյանը, ովքեր ժամանակին եղել են ոչ միայն ինքնապաշտպանության կոմիտեի անդամներ, այլև «Կռունկ»-ի և Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհրդի նախագահության անդամներ, այնուհետև նաև ՀՀ առաջին գումարման Գերագույն խորհրդի պատգամավորներ՝ Արցախից, ղարաբաղա-ադրբեջանական պատերազմի վետերաններ են (պահեստի գնդապետի և փոխգնդապետի կոչումներով), հայտնեցին, որ «Կռունկի» անդամներից միայն 4-5 հոգի էին տիրապետում ողջ ինֆորմացիային, իսկ իրականում բոլոր ծրագրերը կազմում և ղեկավարում էր Ինքնապաշտպանության շտաբը, որի կազմում էին Արկադի Մանուչարովը, Ռազմիկ Պետրոսյանը, Ռոլես Աղաջանյանը, Արկադի Կարապետյանը... «Գործողությունների պլան կազմելիս մենք խորհրդակցում էինք նաև Վաչագան Գրիգորյանի, Բորիս Դադամյանի, Ռոբերտ Քոչարյանի հետ»,- ասացին նրանք:
«Շշտաբը սկզբում գտնվում էր «Խորհրդային Ղարաբաղ» թերթի խմբագրությունում, ապա ներկայիս քաղաքապետարանի դիմացի շենքում, այնուհետև՝ Ստեփանակերտի կենտրոնական մարզադաշտում, որտեղ պատահական ու անվստահելի մարդիկ ելումուտ չունեին»,- ասում է Ռ. Պետրոսյանը:
Զրուցել եմ նաև այլ գործիչների ու ակտիվիստների հետ: Նրանցից ոչ ոք երբեք չի տեսել ու չի լսել, որ Վ. Հակոբյանը մեկնած լիներ Ղարաբաղի շրջանները՝ բնակչությանը «պաշտպանական խմբեր ստեղծելու կամ զինվելու» կոչ անելու: Թեկուզև այն պարզ պատճառով, որ այդ հարցով հատուկ մարդիկ էին զբաղվում և դա խիստ գաղտնի էր կատարվում, քանզի ամեն տեղ շրջում էին կագեբե-ի «ականջներ»:
«Չեմ կարծում, թե այդ հոդվածը տպագրելու նախաձեռնությունը պատկանում է Վ. Հակոբյանին: Համոզված եմ, որ նա տեղյակ էլ չէ դրան: Բայց քանի որ, իրենից անկախ, կանգնեցրել են զավեշտական փաստի առաջ, ապա, որպես ճանաչված և պատկառելի մտավորական, Վարդան Հակոբյանը, իմ համոզմամբ, անպայման հերքում կտպագրի նույն թերթում»,- ասում է ԼՂՀ ԱԺ պատգամավոր, քաղաքական գործիչ Մաքսիմ Միրզոյանը:
Մի փաստ ևս. իմ բոլոր զրուցակիցները, ովքեր այդ տարիներին կալանավորվել ու բանտարկվել են, ժպտալով հարցրին. «Եթե ամեն ինչ Վարդանն էր անում ու կազմակերպում, ապա ինչո՞ւ մի անգամ էլ նրան չեն բանտարկել...»: Նրա անունը չկա նաև ԽՍՀՄ փլուզումից հետո պետանվտանգության արխիվներում գտնված շարժման կազմակերպիչների ու ղեկավարների ցուցակներում:
Հ. Աբրահամյանը սխալ է ներկայացնում նաև Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհդին առնչվող հատվածն ու շարունակում. "Первым на сессии выступил депутат облсовета Вардан Акопян. Он предложил провозгласить область Нагорно-Карабахской суверенной республикой”.
Զրուցակիցներս հայտնեցին, որ Խորհուրդն ուներ համանախագահների կազմ, որի մեջ էին մտնում Վաչագան Գրիգորյանը, Վահան Գաբրիելյանը, Սեմյոն Բաբայանը, Արկադի Մանուչարովը (նա պատվավոր նախագահ էր համարվում), Հենրիխ Պողոսյանը (վերջինս հետո վերցրել էր իր թեկնածությունը): Հրանտ Աբրահամյանի հերոսը նախագահության քսան շարքային անդամներից մեկն էր միայն և նա, ըստ իմ զրուցակիցների, «չէր կարող այնպիսի հայտարարություններ անել, որի համար թե՛ իրավասու չէր, և թե՛ նրա ուժերից վեր էր»:
"8-9 мая 1992г. Вардан Акопян принимал активное участие в боевых действиях по освобождению Шуши”,- Հ. Աբրահամյանն այս տողերով է ավարտում իր հոդվածը:
Ճիշտն ասած, երևանաբնակ պրոֆեսորը, որ Վ. Հակոբյանի արժանիքներն ու ծառայությունները նշելու համար շարունակ վկայակոչում է երևանաբնակ մեր մեծերին (առավելապես՝ հանգուցյալ), լավ կլիներ փորձեր Երևանում բնակվող հանրահայտ «Կոմանդոսից»՝ Արկադի Տեր-Թադևոսյանից և ԼՂՀ ՊԲ նախկին զորահրամանատար ու ՊՆ նախարար Սամվել Բաբայանից ճշտել, թե Վ. Հակոբյանը ի՞նչ զորամիավորման կազմում էր «ակտիվորեն մասնակցում Շուշիի ազատագրման ռազմագործողությանը»:
Պարզապես հիշենք Իգոր Մուրադյանի խոսքերը. «Բարեբախտաբար, մենք բոլորս դեռ չենք մեռել...»: Այլապես մի օր կարող է «պարզվել», որ Կոլումբոսից առաջ, ասենք, Կիկոսը կամ Կիրակոսն արդեն հայտնաբերել էր Ամերիկան:
ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆ
«Նոր էջ», 2009 Հոկտեմբեր N11
Открытое письмо Гранту Абрамяну,
доктору исторических наук, профессору
Прочли Вашу статью на 6-ой странице газеты " Голос Армении” (08.09.2009), и как коренные жители Карабаха хотим поделиться с Вами наболевшим.
Давайте оставим в стороне политику и депутатов и поговорим о некоторых оплошностях и не соответствующих действительности утверждениях, которые, возможно, под диктовку или по неинформированности нашли место на страницах вышеупомянутой газеты.
Итак, по порядку.
Мы не знаем, из каких соображений у Вас появилось словосочетание "собравшаяся толпа” в предложении: " Собравшаяся толпа с воодушевлением приняла весть о решении сессии”.
Как люди, непосредственно знакомые с обстановкой и имеюшие существенную и достоверную информацию об Арцахском движении, прекрасно помним по сей день, как мы боролись против того, чтобы вывести из употребления в сводках слово " толпа”. Слово, которое по сути обозначало скоп, группу людей. А мы прекрасно знаем, что на центральной площади города Степанакерта собралась не группа людей, это было население всей области – более ста тысяч человек.
Теперь о создании общественной организации "Крунк” и о координации ее работы. Если Вы – историк, то непременно должны быть осведомлены о деятельности Аркадия Манучарова с 1964-го года и до последних дней его жизни. Очень мало людей (их даже не сосчитать на пальцах одной руки) стали бы утверждать, что Манучаров, находясь на ответственном посту, переложил бы свои обязанности на кого-либо.
И встает вопрос: «А почему сафоновцы охотились именно за Манучаровым, а не за кем-то другим?..»
Нам и, наверное, многим читателям газеты, не понятно то, что Вы представляете Нагорный Карабах 1988 года беспомощным, «трепещущим». А ведь во многих источниках ( в том числе персидских) упомянуется, что Карабах среди всех ханств был единственным, которое всегда боролось за свою независимость.
По этому поводу хочется провести небольшой экскурс. В годы Арцахского освободительного движения, когда нам стало известно, что генерал И. Х. Иванян в 1941-45 г.г. воевал на Малой Земле, мы при встрече не упустили возможности задать несколько вопросов относительно боевых действий, описанных в книге о Малой Земле. Его ответы почти полностью опровергали многие факты, отмеченные в книге.Отвечая на последний вопрос, он сказал: "Ну, ребята, значит, меня там не было!”
Может, и нас, в том числе и членов ныне живущих членов КРУНКа, не было в годы Арцахского освободительного движения в Карабахе и мы припеваючи жили, как некоторые, за пределами находящейся в беде родины.
Просто стыдно писать статью на основе чужих лживых справок, да еще на страницах известной газеты…
Просим подумать на этот счет и, пообщавшись с очевидцами и непосредственными участниками роковых для Арцаха событий, опровергнуть некоторые данные, отражанные в статье…
А теперь вернемся к первому абзацу Вашей статьи. Создается впечатление, что для того, чтобы убедительнее казались читателю приведенные Вами недостоверные факты, Вы специально начали свою статью со слов известной поэтессы Сильвы Капутикян и публициста Зория Балаяна. К Вашему сведению, отметим, что в указанное в статье время и речи пока не было об окопах. Окопы появились позже, когда Азербайджан стал развывать войну.
Интересно, почему, говоря об архивных материалах, Вы не указываете ни на номера дел, ни на страницы. Ваша статья больше похожа на сказку. А не задавались ли Вы вопросом, где находились сыновья З.Балаяна и других Ваших друзей в 1992-94 г.г.? Ведь их отцы очень любили Арцах и нашу армию!
Почему именно сейчас Вы стали писать об участниках боевых действий по освобождению Шуши, в том случае, когда в Вашей объемистой книги «Сражающийся Арцах» содержались иные данные? Следует помнить, что двух правд не бывает. Народ знает правду и не нуждается в Вашей трактовке новейшей истории Карабаха.
ГРАЧИК АРУТЮНЯН (историк)
МГЕР АРУТЮНЯН (исторических наук)
«Նոր էջ»
2009 Հոկտեմբեր N11
Прочли Вашу статью на 6-ой странице газеты " Голос Армении” (08.09.2009), и как коренные жители Карабаха хотим поделиться с Вами наболевшим.
Давайте оставим в стороне политику и депутатов и поговорим о некоторых оплошностях и не соответствующих действительности утверждениях, которые, возможно, под диктовку или по неинформированности нашли место на страницах вышеупомянутой газеты.
Итак, по порядку.
Мы не знаем, из каких соображений у Вас появилось словосочетание "собравшаяся толпа” в предложении: " Собравшаяся толпа с воодушевлением приняла весть о решении сессии”.
Как люди, непосредственно знакомые с обстановкой и имеюшие существенную и достоверную информацию об Арцахском движении, прекрасно помним по сей день, как мы боролись против того, чтобы вывести из употребления в сводках слово " толпа”. Слово, которое по сути обозначало скоп, группу людей. А мы прекрасно знаем, что на центральной площади города Степанакерта собралась не группа людей, это было население всей области – более ста тысяч человек.
Теперь о создании общественной организации "Крунк” и о координации ее работы. Если Вы – историк, то непременно должны быть осведомлены о деятельности Аркадия Манучарова с 1964-го года и до последних дней его жизни. Очень мало людей (их даже не сосчитать на пальцах одной руки) стали бы утверждать, что Манучаров, находясь на ответственном посту, переложил бы свои обязанности на кого-либо.
И встает вопрос: «А почему сафоновцы охотились именно за Манучаровым, а не за кем-то другим?..»
Нам и, наверное, многим читателям газеты, не понятно то, что Вы представляете Нагорный Карабах 1988 года беспомощным, «трепещущим». А ведь во многих источниках ( в том числе персидских) упомянуется, что Карабах среди всех ханств был единственным, которое всегда боролось за свою независимость.
По этому поводу хочется провести небольшой экскурс. В годы Арцахского освободительного движения, когда нам стало известно, что генерал И. Х. Иванян в 1941-45 г.г. воевал на Малой Земле, мы при встрече не упустили возможности задать несколько вопросов относительно боевых действий, описанных в книге о Малой Земле. Его ответы почти полностью опровергали многие факты, отмеченные в книге.Отвечая на последний вопрос, он сказал: "Ну, ребята, значит, меня там не было!”
Может, и нас, в том числе и членов ныне живущих членов КРУНКа, не было в годы Арцахского освободительного движения в Карабахе и мы припеваючи жили, как некоторые, за пределами находящейся в беде родины.
Просто стыдно писать статью на основе чужих лживых справок, да еще на страницах известной газеты…
Просим подумать на этот счет и, пообщавшись с очевидцами и непосредственными участниками роковых для Арцаха событий, опровергнуть некоторые данные, отражанные в статье…
А теперь вернемся к первому абзацу Вашей статьи. Создается впечатление, что для того, чтобы убедительнее казались читателю приведенные Вами недостоверные факты, Вы специально начали свою статью со слов известной поэтессы Сильвы Капутикян и публициста Зория Балаяна. К Вашему сведению, отметим, что в указанное в статье время и речи пока не было об окопах. Окопы появились позже, когда Азербайджан стал развывать войну.
Интересно, почему, говоря об архивных материалах, Вы не указываете ни на номера дел, ни на страницы. Ваша статья больше похожа на сказку. А не задавались ли Вы вопросом, где находились сыновья З.Балаяна и других Ваших друзей в 1992-94 г.г.? Ведь их отцы очень любили Арцах и нашу армию!
Почему именно сейчас Вы стали писать об участниках боевых действий по освобождению Шуши, в том случае, когда в Вашей объемистой книги «Сражающийся Арцах» содержались иные данные? Следует помнить, что двух правд не бывает. Народ знает правду и не нуждается в Вашей трактовке новейшей истории Карабаха.
ГРАЧИК АРУТЮНЯН (историк)
МГЕР АРУТЮНЯН (исторических наук)
«Նոր էջ»
2009 Հոկտեմբեր N11
Полит-маразм
Вардан Акопян, председатель Союза писателей
Целью данной статьи, написанной на основе хранящихся в архивах материалов, является рассказ о председателе Союза писателей Нагорного Карабаха Вардане АКОПЯНЕ как об общественно-политическом деятеле, пионере национально-освободительной борьбы в Арцахе. Человеке, о котором Зорий Балаян писал: "Трудно представить нашу новейшую историю и арцахское общенациональное движение без Вардана Акопяна", а Сильва Капутикян еще в 1988г. отмечала: "Вардан повсюду, кроме работы за письменным столом он - в окопах, в сельских общинах".
И действительно, Вардан Акопян был не только поэтом, но и азатамартиком, политическим деятелем, интеллигентом, прошедшим весь путь страданий и героизма. Это он в начале января 1988г. вместе с поэтом Грачья Бегларяном направил в Москву письмо с требованием о воссоединении Арцаха-Карабаха с Матерью Арменией. Затем в начале февраля он возглавил отправившуюся в Москву делегацию представителей интеллигенции Арцаха. Когда они 17 февраля вернулись оттуда, их встретила площадь имени Ленина в Степанакерте, заполненная людьми. Не обращая внимания на метель и холод, люди собрались там со всех концов области и требовали ее воссоединения с Арменией.
Вардан был избран депутатом облсовета 20-го созыва 20 июня 1987г. от 50-го избирательного округа. Еще когда делегация находилась в Москве, преподаватель МГУ, известный историк, гардманец по рождению Грант Епископосян посоветовал членам делегации: "Ребята, как только приедете, проведите в Степанакерте сессию, это самое правильное". По возвращении вместе с Армо Цатуряном они составили предложение о созыве Чрезвычайной сессии, под которым поставили свои подписи 87 депутатов. Вечером 19 февраля оно уже было на столе председателя исполкома облсовета Шмавона Петросяна. С утра 20 февраля в Степанакерт начали съезжаться депутаты облсовета.
В это время по поручению инициативной группы Вардан Акопян взял на себя ответственность за организацию созыва Чрезвычайной сессии. Утром 20 февраля в Степанакерт прибыл первый секретарь ЦК КП Азербайджана К.Багиров. По его указанию чинились всяческие препятствия, с тем чтобы сорвать созыв Чрезвычайной сессии. Предпринимались попытки либо заставить Вардана изменить свою позицию, либо запугать его. Однако его ответ был четким и отрицательным.
Перед началом сессии в зал заседаний вошел Багиров со своей свитой. Демонстрируя свой ораторский талант, он пытался уговорить "сбившихся с пути" арцахцев отказаться от решения о проведении сессии. Однако последнее было исключено. Десятки тысяч арцахцев, собравшихся на площади, скандировали: се-сси-я! В это время, с трудом сдерживая возмущение, Вардан подошел к микрофону.
- Даже если вы останетесь здесь до ночи, все равно ничего не добьетесь. Вы нам мешаете. Мы сейчас начинаем работу сессии, вы можете остаться, можете уйти, сами решайте, только не мешайте нам. Багиров со своей свитой вынужден был покинуть зал.
Уже был обеспечен кворум, из 150 депутатов присутствовали 111. В 20.20 сессия начала свою работу. Первым выступил Вардан Акопян. Его выступление длилось около 40 минут и было оформлено как доклад. Затем выступили 44 депутата. В конце было принято историческое решение, которое собравшиеся на площади встретили аплодисментами и криками ура.
После завершения сессии Вардан через громкоговоритель обратился с короткой речью к народу, с нетерпением ждущему на ступеньках облисполкома. Собравшаяся толпа с воодушевлением приняла весть о решении сессии. Как в штабе инициативной группы, так и на площади Вардана чуть не "задушили" в знак поддержки и одобрения. Впоследствии он с гордостью рассказывал об этом:
- Считаю этот момент самым прекрасным в моей жизни.
Через несколько дней была создана организация "Крунк". Председателем ее совета был избран Аркадий Манучаров, а заместителем - Вардан Акопян. Фактически все работы совета координировал Вардан. После того как 24 марта "Крунк" запретили, Вардан часто общался с населением области, посещал районы, выступал перед их жителями, призывал организовываться, создавать оборонительные отряды, вооружаться...
И не случайно именно в это время Католикос Всех Армян Вазген I сказал ему ".
..В вас говорит вечный армянский Арцах, и это честь для вас. Желаю вам душевного и физического здоровья... и чтобы вы в ближайшем будущем стали свидетелем победы вашего и нашего общего справедливого дела".
Арцах был упрям, неуступчив. Довольно он страдал и сгибался. Он стал непобедим. Отныне никакая сила не способна была заставить его свернуть с пути. Деятели Арцаха тайно собрались 7 августа 1989г. в селе Шош. Решили созвать съезд армян Арцаха и выбрать Национальный совет. В поддержку этой идеи в своем выступлении высказался и Вардан Акопян. А когда 16 августа в здании Государственного театра Степанакерта был созван съезд полномочных представителей населения Нагорного Карабаха, Вардан был избран членом правления и призвал население области прекратить забастовку. Через несколько месяцев Вардан вошел в состав делегации, принявшей участие в Чрезвычайной сессии Верховного Совета Армянской ССР, на которой было принято решение о воссоединении Армянской ССР и Нагорного Карабаха.
Май 1991г. был чрезвычайно тяжелым для Арцаха. В это время противник проводил операцию "Кольцо". Армянское население десятков сел было депортировано. 16 мая состоялось заседание областного актива. В это время перед областью стояла следующая дилемма: сражаться с турко-азербайджанцами, просить политического убежища для населения области или пойти на переговоры. Участники заседания выбирают третий вариант. Но для этого нужно было потребовать прекратить осуществлявшийся в отношении арцахцев вандализм.
Для выступления слово просит Вардан Акопян. И хотя его выступление, как и остальные, полностью не стенографировалось, однако и из сохранившегося текста (он хранится в Государственном архиве НКР) видна его тревога и беспокойство относительно судьбы родного края и его населения. Находящийся в блокаде Арцах трепетал в поисках спасения. В этот решающий момент Вардан заявил, что турецкий вандализм остановить возможно. Он подчеркивал, что пока у нас нет оружия и армии, нам нечем сражаться, но для того, чтобы выиграть время, ситуация заставляет пойти на переговоры.
В ответ на декларацию "О восстановлении государственной независимости Азербайджанской Республики", принятой Чрезвычайной сессией Верховного Совета Азербайджанской ССР 30 августа того же года, совместная сессия областного Совета народных депутатов Нагорного Карабаха и районного совета Шаумяна, состоявшаяся 2 сентября в Степанакерте, приняла историческое решение. Первым на сессии выступил депутат облсовета Вардан Акопян. Он предложил провозгласить область Нагорно-Карабахской суверенной республикой. На этой сессии Вардан Акопян был избран членом исполкома облсовета и сыграл важную роль в организации проведенного 10 декабря 1991г. референдума и выборов в Верховный Совет республики, состоявшихся 28 декабря. 8-9 мая 1992г. Вардан Акопян принимал активное участие в боевых действиях по освобождению Шуши.
Грант АБРАМЯН,
доктор исторических наук, профессор
"Голос Армении" 08.09.09
Целью данной статьи, написанной на основе хранящихся в архивах материалов, является рассказ о председателе Союза писателей Нагорного Карабаха Вардане АКОПЯНЕ как об общественно-политическом деятеле, пионере национально-освободительной борьбы в Арцахе. Человеке, о котором Зорий Балаян писал: "Трудно представить нашу новейшую историю и арцахское общенациональное движение без Вардана Акопяна", а Сильва Капутикян еще в 1988г. отмечала: "Вардан повсюду, кроме работы за письменным столом он - в окопах, в сельских общинах".
И действительно, Вардан Акопян был не только поэтом, но и азатамартиком, политическим деятелем, интеллигентом, прошедшим весь путь страданий и героизма. Это он в начале января 1988г. вместе с поэтом Грачья Бегларяном направил в Москву письмо с требованием о воссоединении Арцаха-Карабаха с Матерью Арменией. Затем в начале февраля он возглавил отправившуюся в Москву делегацию представителей интеллигенции Арцаха. Когда они 17 февраля вернулись оттуда, их встретила площадь имени Ленина в Степанакерте, заполненная людьми. Не обращая внимания на метель и холод, люди собрались там со всех концов области и требовали ее воссоединения с Арменией.
Вардан был избран депутатом облсовета 20-го созыва 20 июня 1987г. от 50-го избирательного округа. Еще когда делегация находилась в Москве, преподаватель МГУ, известный историк, гардманец по рождению Грант Епископосян посоветовал членам делегации: "Ребята, как только приедете, проведите в Степанакерте сессию, это самое правильное". По возвращении вместе с Армо Цатуряном они составили предложение о созыве Чрезвычайной сессии, под которым поставили свои подписи 87 депутатов. Вечером 19 февраля оно уже было на столе председателя исполкома облсовета Шмавона Петросяна. С утра 20 февраля в Степанакерт начали съезжаться депутаты облсовета.
В это время по поручению инициативной группы Вардан Акопян взял на себя ответственность за организацию созыва Чрезвычайной сессии. Утром 20 февраля в Степанакерт прибыл первый секретарь ЦК КП Азербайджана К.Багиров. По его указанию чинились всяческие препятствия, с тем чтобы сорвать созыв Чрезвычайной сессии. Предпринимались попытки либо заставить Вардана изменить свою позицию, либо запугать его. Однако его ответ был четким и отрицательным.
Перед началом сессии в зал заседаний вошел Багиров со своей свитой. Демонстрируя свой ораторский талант, он пытался уговорить "сбившихся с пути" арцахцев отказаться от решения о проведении сессии. Однако последнее было исключено. Десятки тысяч арцахцев, собравшихся на площади, скандировали: се-сси-я! В это время, с трудом сдерживая возмущение, Вардан подошел к микрофону.
- Даже если вы останетесь здесь до ночи, все равно ничего не добьетесь. Вы нам мешаете. Мы сейчас начинаем работу сессии, вы можете остаться, можете уйти, сами решайте, только не мешайте нам. Багиров со своей свитой вынужден был покинуть зал.
Уже был обеспечен кворум, из 150 депутатов присутствовали 111. В 20.20 сессия начала свою работу. Первым выступил Вардан Акопян. Его выступление длилось около 40 минут и было оформлено как доклад. Затем выступили 44 депутата. В конце было принято историческое решение, которое собравшиеся на площади встретили аплодисментами и криками ура.
После завершения сессии Вардан через громкоговоритель обратился с короткой речью к народу, с нетерпением ждущему на ступеньках облисполкома. Собравшаяся толпа с воодушевлением приняла весть о решении сессии. Как в штабе инициативной группы, так и на площади Вардана чуть не "задушили" в знак поддержки и одобрения. Впоследствии он с гордостью рассказывал об этом:
- Считаю этот момент самым прекрасным в моей жизни.
Через несколько дней была создана организация "Крунк". Председателем ее совета был избран Аркадий Манучаров, а заместителем - Вардан Акопян. Фактически все работы совета координировал Вардан. После того как 24 марта "Крунк" запретили, Вардан часто общался с населением области, посещал районы, выступал перед их жителями, призывал организовываться, создавать оборонительные отряды, вооружаться...
И не случайно именно в это время Католикос Всех Армян Вазген I сказал ему ".
..В вас говорит вечный армянский Арцах, и это честь для вас. Желаю вам душевного и физического здоровья... и чтобы вы в ближайшем будущем стали свидетелем победы вашего и нашего общего справедливого дела".
Арцах был упрям, неуступчив. Довольно он страдал и сгибался. Он стал непобедим. Отныне никакая сила не способна была заставить его свернуть с пути. Деятели Арцаха тайно собрались 7 августа 1989г. в селе Шош. Решили созвать съезд армян Арцаха и выбрать Национальный совет. В поддержку этой идеи в своем выступлении высказался и Вардан Акопян. А когда 16 августа в здании Государственного театра Степанакерта был созван съезд полномочных представителей населения Нагорного Карабаха, Вардан был избран членом правления и призвал население области прекратить забастовку. Через несколько месяцев Вардан вошел в состав делегации, принявшей участие в Чрезвычайной сессии Верховного Совета Армянской ССР, на которой было принято решение о воссоединении Армянской ССР и Нагорного Карабаха.
Май 1991г. был чрезвычайно тяжелым для Арцаха. В это время противник проводил операцию "Кольцо". Армянское население десятков сел было депортировано. 16 мая состоялось заседание областного актива. В это время перед областью стояла следующая дилемма: сражаться с турко-азербайджанцами, просить политического убежища для населения области или пойти на переговоры. Участники заседания выбирают третий вариант. Но для этого нужно было потребовать прекратить осуществлявшийся в отношении арцахцев вандализм.
Для выступления слово просит Вардан Акопян. И хотя его выступление, как и остальные, полностью не стенографировалось, однако и из сохранившегося текста (он хранится в Государственном архиве НКР) видна его тревога и беспокойство относительно судьбы родного края и его населения. Находящийся в блокаде Арцах трепетал в поисках спасения. В этот решающий момент Вардан заявил, что турецкий вандализм остановить возможно. Он подчеркивал, что пока у нас нет оружия и армии, нам нечем сражаться, но для того, чтобы выиграть время, ситуация заставляет пойти на переговоры.
В ответ на декларацию "О восстановлении государственной независимости Азербайджанской Республики", принятой Чрезвычайной сессией Верховного Совета Азербайджанской ССР 30 августа того же года, совместная сессия областного Совета народных депутатов Нагорного Карабаха и районного совета Шаумяна, состоявшаяся 2 сентября в Степанакерте, приняла историческое решение. Первым на сессии выступил депутат облсовета Вардан Акопян. Он предложил провозгласить область Нагорно-Карабахской суверенной республикой. На этой сессии Вардан Акопян был избран членом исполкома облсовета и сыграл важную роль в организации проведенного 10 декабря 1991г. референдума и выборов в Верховный Совет республики, состоявшихся 28 декабря. 8-9 мая 1992г. Вардан Акопян принимал активное участие в боевых действиях по освобождению Шуши.
Грант АБРАМЯН,
доктор исторических наук, профессор
"Голос Армении" 08.09.09
14.06.2011
Մրցանակն էլ է արժեզրկվում, մրցանակակիրն էլ
Մինչ պաշտոնապես կհայտարարվի, թե ովքեր են այս տարի արժանացել ՀՀ նախագահի պետական մրցանակին, ոչ պաշտոնական մակարդակով շշուկներն ու խոսակցություններն արդեն կան։
Այդպիսով, շաբաթ օրը տեղի ունեցած քվեարկության արդյունքում նախագահի գրական մրցանակին արժանացել է Արցախի ԳՄ նախագահ Վարդան Հակոբյանը։ Նշենք, որ մրցանակը շնորհվում է ամեն տարի՝ արժեքավոր գործեր եւ հայտնագործություններ կատարած ու, որպես կանոն, ՀՀ քաղաքացի հանդիսացող հեղինակներին՝ 7 բնագավառներում։ 2001-ից տրվող մրցանակը ֆինանսավորում է «Պողոսյան» հիմնադրամը (Ֆրանսիա)։
Որպես մրցանակ՝ շնորհվում են վկայագիր, մեդալ եւ դրամական պարգեւ՝ 10 հազար ԱՄՆ դոլարին համարժեք չափով։ Հանձնաժողովի նախագահ՝ գրող, հրապարակախոս Ռուբեն Հովսեփյանը նշեց, որ, ի տարբերություն անցած տարիներին տրվող 5 հազարի, այս տարի 10 հազար դոլար մրցանակի գումարային չափն ավելի է սրել մրցույթի շուրջ քննարկումները, դա մի կողմից վատ է, մյուս կողմից՝ լավ, որովհետեւ ավելացնում է մրցակցությունը։ Թեկնածուների ընտրությունն ու առաջադրումը կատարվում են «Պողոսյան» հիմնադրամի եւ «Հայաստան համահայկական հիմնադրամի» կողմից։ Գրական մրցանակին ներկայացված 13 հայտերից հանձնաժողովն ընտրել է 7 հեղինակի, 2-րդ փուլում՝ այդ 7-ից 3-ին. Վարդան Հակոբյանի «Պոեմ իմ մասին կամ՝ 24-ն անց 81 րոպե» գործը, Հրաչյա Թամրազյանի «Բանաստեղծություններ, էսսեներ, գրական դիմանկարներ, հոդվածներ» գիրքը եւ Արեւշատ Ավագյանի «Աստղալույսերի ձայնը» բանաստեղծությունների ժողովածուն, որի արդյունքում փակ քվեարկության ժամանակ 3 կողմ եւ 2 դեմ ձայներով անցել է Վարդան Հակոբյանի գիրքը, 2 կողմ, 3 դեմ ձայների է արժանացել Հրաչյա Թամրազյանի գիրքը, 5 դեմ ձայների՝ Արեւշատ Ավագյանի ժողովածուն։
Ռուբեն Հովսեփյանը մրցանակի շուրջ առաջացած դժգոհություններին այսպես արձագանքեց. «Ես 3-րդ անգամ եմ հանձնաժողովը ղեկավարում եւ դեռ չեմ հիշում, որ մի անգամ գոնե բոլորը համաձայն լինեն ու հետո դժգոհություններ եղած չլինեն։ Նրանք, ովքեր հավակնում էին ստանալ ու չեն ստանում, միշտ էլ աղմուկ են բարձրացնում, անկախ նրանից՝ իդեալական ընտրություն է եղել, թե ոչ։ Ո՞վ չի դժգոհի, եթե ուրիշին մրցանակը տան»։ Իսկ ի՞նչ չափանիշներով են ընտրություն կատարում, նա նշեց, որ այնտեղ քանոնով կարկին դրված չէ, որ կարողանան չափել, եւ որ կոնկրետ նշաձող չկա, յուրաքանչյուրն ընտրում է իր գրական ճաշակին համապատասխան. «5 հոգի են, 5-ն էլ գրականության մարդիկ (հանձնաժողովի կազմում եղել են Լիլիթ Արզումանյանը, Աելիտա Դոլուխանյանը, Գուրգեն Գասպարյանը, Ավիկ Իսահակյանը եւ Ռուբեն Հովսեփյանը), ամեն մեկն իր կարծիքն ունի, ոչ մի ճնշում չի եղել։
Ինձ ոչ ոք ոչ մի բան չի ասել եւ չէին էլ համարձակվի ասել։ Ես գիտեի, որ դժգոհություններ կլինեն, ես իմ խղճի առաջ մաքուր եմ։ Թող հանձնաժողովի ամեն մի անդամ այնքան վստահ ասի այդ բանը, որքան ես»։ Նկատենք, որ ոմանք կարծում են, որ եթե ճնշում չլիներ, մրցանակ կստանար Թամրազյանի գործը։ Սակայն պրն Հովսեփյանն ասում է, որ հանձնաժողովի արդար եւ անաչառ աշխատանքի համար հակափաստարկներ բերելու խնդիր չունի. «Եթե ամեն տեղ խոսում ենք ժողովրդավարությունից, այստեղ էլ է ժողովրդավարություն՝ 5 հոգի նստում են ու քվեարկում»։ Իսկ թե քվեարկությունից առաջ ինչ է կատարվում, ոչ ոք չգիտի։
Ըստ Արեւշատ Ավագյանի՝ ժողովրդավարության մասին խոսք անգամ լինել չի կարող. «Դժբախտաբար, այդ ընտրությունները մեր մոտ երբեք արդար չեն անցնում։ Տարբեր շահեր կան, իսկ որտեղ փող կա, այնտեղ պետք է կասկածել, որովհետեւ կատարվում են ոչ գրական, ոչ մշակութային հարաբերություններ։ Ուղղակի արդեն ծիծաղս է գալիս։ Պետական մրցանակի ներկայացված իմ նախորդ գիրքն էլ, որի շուրջ մամուլը շատ գրեց, բայց վերջում մրցանակը տվեցին հայհոյախոսություններով լցված Դավիթ Հովհաննեսի գրքին, որը որ նախապես որոշված էր. դեռ ընտրությունը չեղած էլ ասում էին՝ նրան են որոշել վերեւից։ Հիմա էլ ի՞նչ ասեմ»։
Արեւշատ Ավագյանը նշեց, որ 2007-ին իր «Խոսք եւ գույն» գիրքը նույնպես չարժանացավ պետական մրցանակի, չնայած հանձնաժողովի բոլոր 5 անդամներն էլ ասել էին, որ տվել են առավելագույն 10 միավորը. «Հիմա մարդկանց ուզում եմ եւ հավատալ, եւ չհավատալ, այն ժամանակ էլ մրցանակը տվեցին Զորի Բալայանին։ Ես հայ գրականություն եմ ստեղծել եւ կարծում եմ, որ այդ գիրքը պիտի արժանանար եւ նախագահի, եւ պետական մրցանակի»։ Նշեց, որ եթե այս անգամ էլ միաձայն 5-ն են դեմ քվեարկել, դա արդեն մտածելու տեղիք է տալիս, ու ստացվում է, որ կարելի է էլ չգրե՞լ. «Սա հումորով եմ ասում։ Բայց չեմ ուզում, որ ժողովուրդն ինձ սխալ հասկանա, որովհետեւ մեր ժողովրդի մոտ մի սուտ բարոյականություն կա, որ եթե դու ես քեզ պաշտպանում, դա վատ բան է, բայց եթե մի անտաղանդի մի կաշառված մեկը գովի, փառաբանի, ոչ մեկը չի ասի՝ այդ ի՞նչ ես անում»։
Պրն Ավագյանի կարծիքով, ինքն ուղղակի այս իշխանությունների կողմից չսիրված անձնավորություն է, որովհետեւ պարզ, անկեղծորեն խոսում-ասում է իր կարծիքը, եւ դրա համար իրեն որոշել են այդկերպ «պատժել»՝ ոչ մի մրցանակի չարժանացնելով իր գրքերը։ Այնուամենայնիվ, նա նշեց, որ այդ մրցանակները շատ կարեւոր են, բայց յուրաքանչյուր մրցանակ պիտի պատիվ բերի այն մարդկանց, ովքեր այդ մրցանակը տալիս են ու վերցնում։
Այն, որ յուրաքանչյուր գրական մրցանակից առաջ եւ հետո խոսակցություններ են գնում արժանիի ու անարժանի, արդարի, ոչ արդարի շուրջ, խոսում է այն մասին, որ ցանկացած դեպքում օբյեկտիվ գնահատական չի կարող լինել, որովհետեւ ամեն մեկն իր շահից բխող ճշմարտություն ունի։ Գրական կյանքում կարող է լինել հեղինակություն եւ հեղինակություն վայելող կարծիք, ասենք՝ ինչպես իր ժամանակին Հրանտ Մաթեւոսյանն էր, ում գովասանքը հազար մրցանակ արժեր գրողի համար։ Իսկ երբ այսօր կասկածի տակ է դրվում ոչ միայն մրցանակ տվողի, այլ նաեւ այն ընտրողների գրական կշիռն ու կարծիքը, մրցանակն էլ է արժեզրկվում, մրցանակակիրն էլ։
ՍՈՆԱ ԱԴԱՄՅԱՆ
hraparak.am
15.03.2011
Այդպիսով, շաբաթ օրը տեղի ունեցած քվեարկության արդյունքում նախագահի գրական մրցանակին արժանացել է Արցախի ԳՄ նախագահ Վարդան Հակոբյանը։ Նշենք, որ մրցանակը շնորհվում է ամեն տարի՝ արժեքավոր գործեր եւ հայտնագործություններ կատարած ու, որպես կանոն, ՀՀ քաղաքացի հանդիսացող հեղինակներին՝ 7 բնագավառներում։ 2001-ից տրվող մրցանակը ֆինանսավորում է «Պողոսյան» հիմնադրամը (Ֆրանսիա)։
Որպես մրցանակ՝ շնորհվում են վկայագիր, մեդալ եւ դրամական պարգեւ՝ 10 հազար ԱՄՆ դոլարին համարժեք չափով։ Հանձնաժողովի նախագահ՝ գրող, հրապարակախոս Ռուբեն Հովսեփյանը նշեց, որ, ի տարբերություն անցած տարիներին տրվող 5 հազարի, այս տարի 10 հազար դոլար մրցանակի գումարային չափն ավելի է սրել մրցույթի շուրջ քննարկումները, դա մի կողմից վատ է, մյուս կողմից՝ լավ, որովհետեւ ավելացնում է մրցակցությունը։ Թեկնածուների ընտրությունն ու առաջադրումը կատարվում են «Պողոսյան» հիմնադրամի եւ «Հայաստան համահայկական հիմնադրամի» կողմից։ Գրական մրցանակին ներկայացված 13 հայտերից հանձնաժողովն ընտրել է 7 հեղինակի, 2-րդ փուլում՝ այդ 7-ից 3-ին. Վարդան Հակոբյանի «Պոեմ իմ մասին կամ՝ 24-ն անց 81 րոպե» գործը, Հրաչյա Թամրազյանի «Բանաստեղծություններ, էսսեներ, գրական դիմանկարներ, հոդվածներ» գիրքը եւ Արեւշատ Ավագյանի «Աստղալույսերի ձայնը» բանաստեղծությունների ժողովածուն, որի արդյունքում փակ քվեարկության ժամանակ 3 կողմ եւ 2 դեմ ձայներով անցել է Վարդան Հակոբյանի գիրքը, 2 կողմ, 3 դեմ ձայների է արժանացել Հրաչյա Թամրազյանի գիրքը, 5 դեմ ձայների՝ Արեւշատ Ավագյանի ժողովածուն։
Ռուբեն Հովսեփյանը մրցանակի շուրջ առաջացած դժգոհություններին այսպես արձագանքեց. «Ես 3-րդ անգամ եմ հանձնաժողովը ղեկավարում եւ դեռ չեմ հիշում, որ մի անգամ գոնե բոլորը համաձայն լինեն ու հետո դժգոհություններ եղած չլինեն։ Նրանք, ովքեր հավակնում էին ստանալ ու չեն ստանում, միշտ էլ աղմուկ են բարձրացնում, անկախ նրանից՝ իդեալական ընտրություն է եղել, թե ոչ։ Ո՞վ չի դժգոհի, եթե ուրիշին մրցանակը տան»։ Իսկ ի՞նչ չափանիշներով են ընտրություն կատարում, նա նշեց, որ այնտեղ քանոնով կարկին դրված չէ, որ կարողանան չափել, եւ որ կոնկրետ նշաձող չկա, յուրաքանչյուրն ընտրում է իր գրական ճաշակին համապատասխան. «5 հոգի են, 5-ն էլ գրականության մարդիկ (հանձնաժողովի կազմում եղել են Լիլիթ Արզումանյանը, Աելիտա Դոլուխանյանը, Գուրգեն Գասպարյանը, Ավիկ Իսահակյանը եւ Ռուբեն Հովսեփյանը), ամեն մեկն իր կարծիքն ունի, ոչ մի ճնշում չի եղել։
Ինձ ոչ ոք ոչ մի բան չի ասել եւ չէին էլ համարձակվի ասել։ Ես գիտեի, որ դժգոհություններ կլինեն, ես իմ խղճի առաջ մաքուր եմ։ Թող հանձնաժողովի ամեն մի անդամ այնքան վստահ ասի այդ բանը, որքան ես»։ Նկատենք, որ ոմանք կարծում են, որ եթե ճնշում չլիներ, մրցանակ կստանար Թամրազյանի գործը։ Սակայն պրն Հովսեփյանն ասում է, որ հանձնաժողովի արդար եւ անաչառ աշխատանքի համար հակափաստարկներ բերելու խնդիր չունի. «Եթե ամեն տեղ խոսում ենք ժողովրդավարությունից, այստեղ էլ է ժողովրդավարություն՝ 5 հոգի նստում են ու քվեարկում»։ Իսկ թե քվեարկությունից առաջ ինչ է կատարվում, ոչ ոք չգիտի։
Ըստ Արեւշատ Ավագյանի՝ ժողովրդավարության մասին խոսք անգամ լինել չի կարող. «Դժբախտաբար, այդ ընտրությունները մեր մոտ երբեք արդար չեն անցնում։ Տարբեր շահեր կան, իսկ որտեղ փող կա, այնտեղ պետք է կասկածել, որովհետեւ կատարվում են ոչ գրական, ոչ մշակութային հարաբերություններ։ Ուղղակի արդեն ծիծաղս է գալիս։ Պետական մրցանակի ներկայացված իմ նախորդ գիրքն էլ, որի շուրջ մամուլը շատ գրեց, բայց վերջում մրցանակը տվեցին հայհոյախոսություններով լցված Դավիթ Հովհաննեսի գրքին, որը որ նախապես որոշված էր. դեռ ընտրությունը չեղած էլ ասում էին՝ նրան են որոշել վերեւից։ Հիմա էլ ի՞նչ ասեմ»։
Արեւշատ Ավագյանը նշեց, որ 2007-ին իր «Խոսք եւ գույն» գիրքը նույնպես չարժանացավ պետական մրցանակի, չնայած հանձնաժողովի բոլոր 5 անդամներն էլ ասել էին, որ տվել են առավելագույն 10 միավորը. «Հիմա մարդկանց ուզում եմ եւ հավատալ, եւ չհավատալ, այն ժամանակ էլ մրցանակը տվեցին Զորի Բալայանին։ Ես հայ գրականություն եմ ստեղծել եւ կարծում եմ, որ այդ գիրքը պիտի արժանանար եւ նախագահի, եւ պետական մրցանակի»։ Նշեց, որ եթե այս անգամ էլ միաձայն 5-ն են դեմ քվեարկել, դա արդեն մտածելու տեղիք է տալիս, ու ստացվում է, որ կարելի է էլ չգրե՞լ. «Սա հումորով եմ ասում։ Բայց չեմ ուզում, որ ժողովուրդն ինձ սխալ հասկանա, որովհետեւ մեր ժողովրդի մոտ մի սուտ բարոյականություն կա, որ եթե դու ես քեզ պաշտպանում, դա վատ բան է, բայց եթե մի անտաղանդի մի կաշառված մեկը գովի, փառաբանի, ոչ մեկը չի ասի՝ այդ ի՞նչ ես անում»։
Պրն Ավագյանի կարծիքով, ինքն ուղղակի այս իշխանությունների կողմից չսիրված անձնավորություն է, որովհետեւ պարզ, անկեղծորեն խոսում-ասում է իր կարծիքը, եւ դրա համար իրեն որոշել են այդկերպ «պատժել»՝ ոչ մի մրցանակի չարժանացնելով իր գրքերը։ Այնուամենայնիվ, նա նշեց, որ այդ մրցանակները շատ կարեւոր են, բայց յուրաքանչյուր մրցանակ պիտի պատիվ բերի այն մարդկանց, ովքեր այդ մրցանակը տալիս են ու վերցնում։
Այն, որ յուրաքանչյուր գրական մրցանակից առաջ եւ հետո խոսակցություններ են գնում արժանիի ու անարժանի, արդարի, ոչ արդարի շուրջ, խոսում է այն մասին, որ ցանկացած դեպքում օբյեկտիվ գնահատական չի կարող լինել, որովհետեւ ամեն մեկն իր շահից բխող ճշմարտություն ունի։ Գրական կյանքում կարող է լինել հեղինակություն եւ հեղինակություն վայելող կարծիք, ասենք՝ ինչպես իր ժամանակին Հրանտ Մաթեւոսյանն էր, ում գովասանքը հազար մրցանակ արժեր գրողի համար։ Իսկ երբ այսօր կասկածի տակ է դրվում ոչ միայն մրցանակ տվողի, այլ նաեւ այն ընտրողների գրական կշիռն ու կարծիքը, մրցանակն էլ է արժեզրկվում, մրցանակակիրն էլ։
ՍՈՆԱ ԱԴԱՄՅԱՆ
hraparak.am
15.03.2011
Նոր ժամանակների հերոսը
Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հրաժարականից հետո եւ առանձնապես ս.թ. ՀՀ նախագահական ընտրարշավի օրերին նրա ղեկավարությամբ տպագրվող թերթում առաջնակարգ տեղ էին գրավում հակալեւոնական թունոտ նյութերը։ Ղարաբաղյան շարժումից հետո Վ. Հակոբյանը սկզբում փորձում էր շահել արցախյան բանակի զորահրամանատար եւ Ղարաբաղի փաստացի ղեկավար Սամվել Բաբայանի բարեհաճությունը, իսկ այնուհետեւ դարձավ Արկադի Ղուկասյանի «ժողովրդավարական նոր կուրսի» ջատագովներից մեկը, որի համար ստացավ «Վաչագան բարեպաշտ» շքանշան։ Ղարաբաղի նախկին իշխանությունները աչք են փակել ԼՂՀ գրողների միությունում ԼՂՀ ԱԺ վերահսկիչ պալատի կողմից անցկացված ստուգումների արդյունքների վրա, որը երեւան է հանել Վ. Հակոբյանի կողմից իրականացված կոպիտ օրինախախտումներ (այդ մասին տպագրել է Ղարաբաղի հանրապետական «Ազատ Արցախ» թերթը, ՀՀ թերթերից՝ «Իրավունքը»՝ «Արցախի «գլխավոր գրողը» նաեւ գո՞ղ է» վերնագրով)։
Որոշ փաստեր այդ ստուգումներից. միայն 2002 թ. Վարդան Հակոբյանը տարվա 365 օրից 130-ը եղել է Երեւանում՝ գործուղման մեջ եւ «գործուղման ծախսերի համար» ստացել է 400 հազար դրամ (թե այդ 130 օրն ինչով է զբաղվել Երեւանում՝ անհայտ է)։ Նա 10 հազար դրամ աշխատավարձով ԼՂՀ ԳՄ նախագահի օգնական է պահել, մինչդեռ հաստիքացուցակով սահմանված է 31 հազար դրամ (այսինքն՝ մնացած 21 հազարը... «կորել է»)։ «Գրական ուրբաթ» անվամբ ԼՂՀ ԳՄ-ն պարբերաբար միջոցառումներ է անցկացրել եւ դրա համար դուրս գրել գումարներ, որ ամենեւին չեն տեղավորվում գրական այդ համեստ միջոցառումների շրջանակներում։ Վ. Հակոբյանը, որ զուգահեռաբար որպես ռեկտոր ղեկավարում է նաեւ իր մասնավոր «Գրիգոր Նարեկացի» համալսարանը, 2004 թ. հունվարին սեփական հրամանով ԼՂՀ ԳՄ նախագահի իր աշխատավարձը 50 հազարից դարձրել է 80 հազար, անփոփոխ թողնելով ԳՄ մյուս աշխատողների աշխատավարձը...
Այս փաստերը երեւան են հանվել մի քանի տարվա կտրվածքով ստուգումներից։ Դժվար չէ պատկերացնել, թե ինչեր կհայտնաբերվեին, եթե ստուգեին ԳՄ նախագահի 25 տարվա «գործունեությունը»։ Այս ամենի համար Վ. Հակոբյանը ոչ միայն պատասխանատվություն չի կրել, այլեւ իշխանությունների թողտվությամբ կոծկել է ամեն ինչ։
Ընդհանրապես Վ. Հակոբյանի իրականացրած հատկապես ֆինանսատնտեսական գործունեության հանդեպ շատ-շատերը լուրջ կասկածներ ունեն։ Օրինակ. «Դեմո» հանրային թերթի 2005 թ. հունվարի 15-ի համարից տեղեկանում ենք, որ ղարաբաղցի երկու գրողի ստորագրությամբ նամակ է հղվել ԼՂՀ գրողների միության նախագահ Վարդան Հակոբյանին, խնդրելով ԼՂՀ օրենքով սահմանված ժամանակահատվածում գրավոր պատասխանել նամակում բարձրացված հարցերին. 1994-2004 թթ. ժամանակահատվածում ԼՂՀ ԳՄ-ն պետական բյուջեից որքա՞ն գումար է ստացել եւ ինչպե՞ս է տնօրինել այդ գումարը (յուրաքանչյուր տարվա կտրվածքով՝ առանձին-առանձին)։
Քանի որ, ամենայն հավանականությամբ, նրա անունը հայաստանյան ընթերցողներին ոչինչ չի ասելու, հիշեցնենք, որ 3 տարի առաջ ՀՀ նախագահ Ռ. Քոչարյանի թեթեւ ձեռքով Վ. Հակոբյանին շնորհվել է «ՀՀ մշակույթի վաստակավոր գործչի» կոչում։ Չնայաց նույնիսկ խոշորացույցով հազիվ թե հնարավոր լինի պարզել, թե որն է նրա վաստակը հայկական մշակույթում եւ, բացի 1-2 սեփականաշնորհված գրականագետից ու վարձով կարծիք վաճառող գրողից, հազիվ թե 10 մարդ գտնվի, որ կարողանա մի ոտանավոր հիշել «վաստակաշատ» բանաստեղծից։ Բայց այդ մասին ավելի դիպուկ գրել է Ա. Զախարյանը՝ «Ահա այսպիսի վաստակավոր գործիչ» վերնագրով իր հոդվածում («ՀԺ», 17 նոյեմբերի 2005 թ.)։
Երեւանում ձեռք է բերել ոչ միայն բնակարան, այլեւ դոկտոր, պրոֆեսորի կոչում։
Տեղեկություններ են պտտվում, որ նրա դատավոր որդին շուտով նշանակվելու է ԼՂՀ ներկայացուցիչը Ֆրանսիայում։ Որպես դրա առաջին քայլ վերջինս խորհրդականի պաշտոն է ստացել ԼՂՀ ԱԳՆ-ում։ Նույն լուրերի համաձայն՝ Վ. Հակոբյանը լրջորեն փորձում է սողոսկել նաեւ ՀՀ գիտությունների ակադեմիա՝ դառնալով ակադեմիկոս, այնուհետեւ նաեւ «նշանակվելով» ՀՀ գրողների միության նախագահ։ Նրան լավ ճանաչողները կատակում են՝ նրա ուրվականն արդեն շրջում է Երեւանում...
ԿԱՐԻՆԵ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
«Չորրորդ իշխանություն»
06.10.2008
Подписаться на:
Сообщения (Atom)